عوارض حمله قلبی

عوارض ثانویه بالقوه‌ی حمله‌ی قلبی می‌توانند به شدت متغیر باشند، از عوارض خفیف تا عوارض تهدیدکننده‌ی جدّی.

برخی افراد ممکن است یک حمله‌ی قلبی «خفیف» داشته باشند (هرچند آن هم ممکن است جدی شود) که هیچ عارضه‌ی ثانویه‌ای نداشته باشد. به این نوع حمله‌ی قلبی، حمله‌ی قلبی بدون عارضه‌ی ثانوی می‌گویند.

برخی ممکن است دچار یک حمله‌ی قلبی جدّی شوند که طیفی از عوارض ثانویه بالقوه دارند و ممکن است به درمان گسترده‌تر نیاز داشته باشد.

آریتمی

آریتمی یک ضربان غیرطبیعی است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• ضربان بسیار شدید (تاکی‌کاردی فوق‌بطنی)
• ضربان بسیار کند (ضربان ضعیف و کم )
• ضربان نامنظم (فیبریلاسیون دهلیزی)

آریتمی ممکن است به دلیل آسیب وارد‌شده به ماهیچه‌های قلب، بعد از حمله‌ی قلبی ایجاد شود. ماهیچه‌های آسیب‌دیده، سیگنال‌های الکتریکیِ که باعث پمپاژ طبیعی  قلب می شوند را مختل می‌کنند.

برخی از آریتمی‌ها مانند تاکیکاردی خفیف هستند و موجب علایم زیر می‌شوند:

• تپش قلب – احساس تپش، ضربه یا لرزشِ نامنظم قلب در سینه یا گلو
• درد سینه
• سرگیجه یا گیجی
• خستگی
• تنگی نفس

دیگر آریتمی‌ها ممکن است تهدیدکننده باشند، از جمله:

• بلوک شدنِ کامل قلب که در آن سیگنال‌های الکتریکی نمی‌توانند از یک سو به سوی دیگر قلب حرکت کنند به طوری که قلب نمی‌تواند خون را به درستی پمپاژ کند.
• آریتمی بطنی که در آن قلب سریع‌تر می‌زند و سپس دچار اسپاسم می‌شود و پمپاژ به طور کامل متوقف می‌شود: به این وضعیت ایست قلبی ناگهانی می‌گویند.

این گونه از آریتمی‌ها می‌توانند در 24 تا 48 ساعت بعد از حمله‌ی قلبی، عامل اصلی مرگ باشند. اما نرخ زنده‌ماندن به شکل قابل توجهی از زمان اختراع و به کارگیری "الکتروشوک قابل حمل" افزایش پیدا کرده است. الکتروشوک قابل‌حمل، دستگاه بیرونی است که شوک الکتریکی را به قلب می‌دهد و ریتم درست را به آن باز می‌گرداند.

آریتمی‌های خفیف را می‌توان با داروهایی نظری بتابلوکرها کنترل کرد. انواع مشکل‌سازتر کندی ضربان قلب (bradycardias) که علائم مکرر و طولانی را ایجاد می‌کنند، می‌توان با  دستگاه  ضربان ساز قلب (pacemaker) درمان کرد. این دستگاهی الکتریکی است که در سینه کاشته می‌شود تا به تنظیم ضربان قلب کمک کند. در اصطلاح عامیانه، به این دستگاه و به کارگیری آن، گذاشتن باتری درون قلب گفته می شود.

نارسایی قلبی

نارسایی قلبی زمانی اتفاق می‌افتد که قلب نمی‌تواند به شکل موثری خون را به بدن پمپاژ کند. این مساله اگر ماهیچه‌ی قلب به طور گسترده آسیب ببیند، می‌تواند تبدیل به حمله‌ی قلبی شود. این مساله معمولا در طرفِ چپ قلب اتفاق می‌افتد (بطن چپ). نشانه‌های نارسایی قلبی شامل موارد زیر هستند:

• تنگی نفس
• خستگی
• تورم بازوها و پاها به دلیل جمع شدن  مایعات

نارسایی قلبی را می‌توان با  داروها و در برخی از موارد با جراحی درمان کرد.

شوک کاردیوژنیک

شوک کاردیوژنیک مانند نارسایی قلبی است ولی از آن جدی تر است. شوک کاردیوژنیک زمانی پدید می‌آید که ماهیچه‌ی قلب آنچنان آسیب دیده که دیگر نمی‌تواند خون را برای حفظ کارکردهای بدن پمپاژ کند.

نشانه‌های آن شامل  موارد  زیر است:

• گیجی ذهنی
• دست‌ها یا پاهای به شدت سرد  
• ضربان قلب و تنفس سریع
• پوست رنگ‌پریده
• دشواری در تنفس

یک نوع  دارو به نام داروی منقبض کننده عروق (vasopressors) یا اینوتروپ (inotropes) برای درمان اورژانسی این وضعیت استفاده می شود. داروی منقبض کننده عروق با تنگ کردن شدید رگ ها  فشار خون  را بالا می‎برد و چرخش خون را در چنین بیماری بهبود می‌بخشد.

زمانی که نشانه‌های اولیه‌ی شوک کاردیوژنیک مشخص  شدند، ممکن است برای بهبود بخشیدن به عملکرد قلب به جراحی نیاز شود. این جراحی ممکن است شاملِ مداخله عروق کرونر از راه پوست (PCI) در کنار تعبیه‌ی یک پمپ کوچک به عنوانِ پمپ بالنی داخلِ آئورتی باشد. این جراحی می‌تواند به بهبود جریانِ خون از قلب کمک کند.

یک گزینه‌ی دیگر جراحی، پیوند بای‌پس سرخرگ کرونری (CABG) است (که در آن رگ‌ها از بخش‌های دیگر برای بای‌پس ناحیه‌ی مسدودشده استفاده می‌شود).

پارگی قلب

پارگی قلب یک عارضه‌ی جانبی بسیار جدی ولی نسبتا نادر حمله‌ی قلبی است که در آن ماهیچه‌های قلب، دیواره‌ها یا دریچه‌ی قلب از هم جدا می‌شوند (پاره می‌شوند). ‌این وضعیت زمانی اتفاق می‌افتد که قلب در جریانِ حمله‌ی قلبی به شدت آسیب می‌بیند و معمولاً 1 تا 5 روز بعد از حمله‌ی قلبی روی می‌دهند. علائم همانند شوک کاردیوژنیک هستند. انجام جراحی قلب باز معمولا برای ترمیم آسیب، ضروری است. شانس اتفاق افتادنِ پارگی قلب کم است اما در صورت بروز آن مرگ و میر بالایی دارد.